Ονειρεμένη απόδραση στην μαγευτική Τήνο !!
Καλλονή
ΧΩΡΙΟ ΚΑΛΛΟΝΗ
Η Καλλονή (Κελιά) είναι ένα καταπράσινο χωριό στην άκρη του Λιβαδιού. Η ονομασία του οφείλεται στα κελιά των ερημιτών που υπάρχουν στο παλιό αντρικό μοναστήρι Αγ. Υπακοή. Στην είσοδο έχει ανεγερθεί μνημείο πεσόντων υπέρ πατρίδας.
Η εκκλησία του Αγ. Ζαχαρία είναι η μεγαλύτερη της Τήνου και περιβάλλεται από μια υπέροχη βοτσαλωτή αυλή. Στο παραδοσιακό αυτό χωριό με τους δρόμους να μοσχοβολάνε από τα λουλούδια των νοικοκυρών, λειτουργούν η σχολή ταπητουργίας, μικρές ταβέρνες, και καφενεία.
Μεγάλο χωριό στην άκρη του λιβαδιού της Κώµης µε πολύ πράσινο και όµορφες καµάρες. Η παλιά ονοµασία του «Κελιά» οφείλεται σε κελιά µοναχών που υπήρχαν στην περιοχή. Εδώ αξίζει κανείς να επισκεφτεί την περίφηµη εκκλησία του Αγίου Ζαχαρία, από τις µεγαλύτερες της Τήνου, µε την αξιόλογη βοτσαλωτή αυλή της, αλλά και το µοναστήρι της Αγίας Υπακοής. Τα χοιροσφάγια, παρόλο που γίνονται σε πολλά χωριά, εδώ µετατρέπονται σε πανηγύρι, ενώ την τελευταία Κυριακή των Αποκριών οι ντόπιοι διατηρούν το έθιµο της καύσης του Καρνάβαλου. Παλαιότερα λειτουργούσε στο χωριό σχολή ταπητουργίας. Τα τελευταία χρόνια ένας δρόµος συνδέει την Καλλονή και τα γύρω χωριά µε τον κεντρικό δρόµο Χώρας-Πύργου. Το χωριό διαθέτει καφενείο, ταβέρνα, παντοπωλείο και άλλα.
ΤΑ ΧΟΙΡΟΣΦΑΓΙΑτα περισσότερα χωριά της Τήνου, τους φθινοπωρινούς µήνες, γίνονται τα «Χοιροσφάγια», έθιµο που χρονολογείται από πολλά χρόνια, µέσα από µια µεγάλη πραγµατικά ιεροτελεστία όχι µόνο µε την παρουσία της οικογένειας που τα πραγµατοποιεί, αλλά όλου σχεδόν του χωριού. Μέρες πριν από τη σφαγή του χοίρου οι γυναίκες της οικογένειας µαζεύουν και στη συνέχεια ξεραίνουν και τρίβουν µυρωδικά µαζί µε αλάτι, ενώ παράλληλα καθαρίζεται επιµελώς η κατοικία και η αυλή του σπιτιού, καθώς και το γύρω περιβάλλον. |
Οι άνδρες φροντίζουν να υπάρχει επάρκεια ξυλείας που θα χρειαστεί για τα χοιροσφάγια. Στα µέσα περίπου Οκτωβρίου, όταν αρχίζει η θερµοκρασία να πέφτει και έρχονται τα πρωτοβρόχια, οι χωρικοί ορίζουν τη µέρα που θα σφάξουν το χοίρο. Το βάρος του αποτελεί σηµείο αναφοράς και περηφάνιας για τον ιδιοκτήτη του, εφόσον ένας «καλοθρεµµένος» χοίρος µπορεί να ξεπεράσει και τα 200 κιλά, που συνεπάγεται επάρκεια κρέατος και λίπους (γλύνα) στην οικογένεια για τον επόµενο χρόνο. Η σφαγή του χοίρου πραγµατοποιείται πολύ πρωί µε τη συµµετοχή συγχωριανών και οι ευχές δίνουν και παίρνουν προς το νοικοκύρη να 'ναι «ο χοίρος καλοφάγωτος». Ακολουθεί ο καθαρισµός του σφάγιου, ενώ οι κοπελιές κερνούν τους συµµετέχοντες ρακί µαζί µε ξερά σύκα, αµύγδαλα, καρύδια, λουκούµια και άλλα. Στη συνέχεια, το ζώο κρεµιέται ψηλά σε τσιγκέλι για τον τεµαχισµό του, ενώ τα εντόσθια τηγανίζονται ή µαγειρεύονται στην κατσαρόλα από τη νοικοκυρά για το µεσηµεριανό τραπέζι. Ένα µέρος του κρέατος γίνεται λουκάνικα και λούζες, ενώ το δέρµα µε το πάχος λιώνεται σε καζάνια ώστε να γίνει σίσυρα και γλύνα. Στο δείπνο προσκαλούνται, εκτός από αυτούς που συµµετείχαν στα χοιροσφάγια, ο ιερέας του χωριού, οι συγχωριανοί και φίλοι. Τα τραπέζια µε τα πεντακάθαρα τραπεζοµάντιλα γεµίζουν εκτός από το φρεσκοµαγειρεµένο χοιρινό µε πεντανόστιµα ντόπια εδέσµατα, σαλάτες, τηνιακό τυρί, ελιές, κοπανιστή, καθώς και ντόπιο κρασί, προσφέροντας µοναδικές στιγµές στους συνδαιτυµόνες. Σε πολλές περιπτώσεις, το βιολί και το λαγούτο συµπληρώνουν την πραγµατικά ξεχωριστή ιεροτελεστία. Η διαδικασία αυτή επαναλαµβάνεται από όλα τα νοικοκυριά καθόλη τη διάρκεια του φθινοπώρου και αρχές του χειµώνα.